Column: Geloven is ‘God is bij mij’

Een hele pagina aandacht over de voorgenomen sluitingen van zes kerken in onze regio. Het was geen verrassing voor mij. Kardinaal Eijk heeft enkele jaren geleden al aangekondigd dat in het bisdom Utrecht van de 280 kerken er nog maar vijftien zullen open blijven. Deze week werd door dagblad Tubantia het bed weer eens opgeschud en de stand van zaken ten aanzien van de voortgang van de sluitingen van kerkgebouwen in onze regio belicht.

Zes kerken onder architectuur destijds gebouwd sluiten de deuren. Ja waarom eigenlijk ook niet. Want wie komt er nog in de kerk en wie is bereid om deze gebouwen in stand te houden. Wanneer ik geloof, dan is dat mijn eigen keuze, en in het geloof waar ik destijds mee ben groot gebracht zat voor mij toen geen of weinig keuze. Ik moest verplicht naar de kerk, de mis, het vesper en het lof. Ik moest misdienaar worden, want dan kwam ik op het altaar en was ik dichter bij God. Nu heden ten dage neemt de vergrijzing toe, het kerkbezoek is sterk aan het afnemen en gelden om deze gebouwen in stand te houden komen er niet. Dus is het voor mij geen ramp om deze gebouwen te sluiten en een andere bestemming te geven.

Maar daar zit volgens mij de emotionele angel, komt er een supermarkt of warenmarkt in het gebouw? Wordt het discotheek Walhalla, waar onze jongeren aan de wiet worden geholpen? Het is onvermijdelijk dat kerkgebouwen een andere bestemming krijgen. De kerkverlating is al reeds jaren ingezet. Steeds minder mensen - ook die zich nog katholiek noemen - gaan zondags of in de week ter kerke. Ik laat de kerk in het midden. Ik bewandel en handel volgens mijn eigen levensbeschouwing. Verschil weten van goed en kwaad, eer uw vader en uw moeder, heb uw naaste lief gelijk u zelf. Daarom Thijs, maak je niet druk daar in Albergen en zeker niet over het verleden. De mannen met macht zijn we aan het opruimen en dat is maar goed ook. Vrijheid is een groot goed en dat moeten we koesteren en in stand houden.

Toch maar even op woensdagmiddag, het is mooi weer, naar mijn kerk gewandeld, de Anthonius kerk aan de Carmelstraat hoek Spoorstraat. Ik duwde klink van de deur omlaag en de deur ging open. Ik wandelde naar de plek waar de biechtstoel staat, de biechtstoel waar in ik zo vaak heb zitten liegen. Nu ben ik anders gestemd, met mijn oortjes in, kijkend op de statie waar Jezus van zijn kleederen wordt beroofd. Destijds geschilderd door Gerard van Geffen en ik kijk en overdenk het leven, mijn leven, een leven van vallen en opstaan. Gregorian Chants klinkt in mijn oortjes, het ‘Intro voor de eerste zondag van de Advent’. Over de afbraak van mijn Sint Anthonius van Padua hoef ik mij geen zorgen te maken. Een moment in een Monument. Geloven is immers, God is bij mij, daarom ben ik nooit alleen.

Kaatjeknip september 2020
Reactie: Knipkaatje@gmail.com